ပ်ဥ္းမငုတ္တို .. (ဆရာၾကီးမငး္သု၀ဏ္)

ဒီကဗ်ာကို စဖတ္ဖူးတာ က က်ြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္မွာၿဖစ္ပါတယ္... အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွ ထိထိ ရွရွမခံစားခဲ့ရပါဘူး .. ၀န္ခံပါတယ္... က်ြန္ေတာ္ မခံစားတတ္ခဲ့ပါဘူး ... ေနာက္ေတာ့ .... ဒုတိယအၾကိမ္ ဖတ္ၿဖစ္ခဲ့တာက ... ေရေၾကာင္းသိပၸံေက်ာင္းဆင္းၿပီးကာစေလာက

္မွာၿဖစ္ပါတယ္... အဲဒီအခ်ိန္က က်ြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ စရုန္း တဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ... ဒီကဗ်ာေလးရဲ႔ သေဘာကို ခံစားတတ္လာပါၿပီ..... ဒါေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ့ မွတ္စုထဲမွာ မွတ္သားထားမိပါတယ္...... ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္ ရတိုင္း မွတ္စုဖတ္တိုင္းေပါ့ေလ.... ဖတ္ဖတ္မိေနခဲ့တာ အၾကိမ္မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ .... ဖတ္တိုင္း ဖတ္တိုင္း စိတ္ကို ရသစံုေပးႏုိင္စြမ္းလြန္းလွေသာ ကဗ်ာကေလးၿဖစ္ပါတယ္.... ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္လည္း နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တာကိုး ....
ဒီကဗ်ာ က က်ြန္ေတာ့ စိတ္အစဥ္ကို မ်ားစြာၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္... ၾကံၾကံခံ့ႏုိင္စြမး္ကိုလည္း ေပးခဲ့တယ္.....
ယခု ကို ဘဲရႈပ္ဆီကေန ပံုကေလးပါ တြဲရေတာ့ ... ပိုသေဘာက်မိပါတယ္....

က်ြန္ေတာ့ ဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ .... အင္အား အေပါင္း သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး မို႔ အမွတ္တရတင္ေပးလိုုက္ပါတယ္...

ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္အား ရိုေသရွိခိုး ကန္ေတာ့ ပါတယ္...

ပ်ဥ္းမငုတ္တို
========

ဖုထစ္ရြတ္တြ၊ ငွက္ဠင္းတသို႔

ပ်ဥ္းမငုတ္တို၊ သက္က်ားအိုသည္

ကုန္းမုိထက္တြင္ တပင္တည္း။



ခြဆုံအေကြး၊ သစ္ေခါင္းေဆြးလည္း

အေဖးတက္လွာ၊ အိုင္းအမာသို႔

က်ယ္စြာဟက္ပက္ ျခအိမ္ပ်က္။



ကုန္းမိုကမ္းပါး၊ ေျမပတ္ၾကားတြင္

စစ္သားခေမာက္၊ ပိတ္ေျခာက္ေျခာက္လည္း၊

စစ္ေရာက္စခန္း လက္ျပၫႊန္း။



ထိုပင္ငုတ္တို၊ ပ်ဥ္းမအိုသည္

စစ္ကိုလည္းႀကဳံ၊ ျခအုံလည္းျဖစ္

ဓားထစ္လည္းခံ၊ ေနလွ်ံလည္းတိုက္

ေလျပင္းခိုက္လည္း၊ မငိုက္ဦးေခါင္း

ေႏြသစ္ေလာင္းေသာ္။

ရြက္ေဟာင္းညႇာေႂကြ၊ ရြက္သစ္ေဝ၍

ေလေျပထဲတြင္၊ ငယ္႐ုပ္ဆင္သည္

အသင္ေယာက္်ားေကာင္းတကား။ ။

(မင္းသု၀ဏ္)

ဓာတ္ပံုအတြက္ ကိုဘဲရႈပ္အား အထူးေက်းဇူး တင္ပါသည္။